Als ik bij een uitgeverij zou werken, zou ik het wel weten: die man (ca. 20 jaar, blank, normaal postuur, kaalgeschoren hoofd, last van acne, opvallend wijde pupillen, droeg die bewuste avond een shirt van het merk Lonsdale, witte sneakers van het merk Nike en hield in zijn rechterhand een lege fles van het merk Smirnoff) moeten we hebben. Wat hij daar presteerde op het strand van Hoek van Holland, zwaar onder invloed van drank en drugs, zoals een groot schrijver betaamt, is in één klap Nobelprijswaardig.
Allereerst had hij de scène al meesterlijk naar zijn hand gezet. Een woedende menigte die met schuim op de lippen zonder aanleiding een groep agenten te lijf gaat en alleen maar fanatieker wordt zodra de eerste waarschuwingsschoten gelost worden, is al weinig alledaags. Ook het taalgebruik is wonderschoon: ‘Kankerjoden! Kutwouten!’, roepen de relschoppers.
De poëzie! Die alliteratie! Wat een prachtwoord, ‘kutwouten’!
Maar dan gebeurt het: een van de relschoppers wordt door een politiekogel getroffen. Einde opstand, zou je zeggen: de hooligans zullen zich nu over hun gewonde kameraad ontfermen. Zo niet in dit geval: onze grote literaire belofte komt op het lumineuze idee om zijn maat op te tillen en voor de voeten van de kutwouten te werpen. Kutwouten moeten namelijk gewonden helpen en daardoor zullen ze afgeleid en verzwakt raken.
Zo’n wending maakt literatuur nou zo interessant: de schrijver draait aan de radertjes van het mechanisme van de werkelijkheid, je vraagt je af en toe af of het gebeurde fysiek eigenlijk wel mogelijk is, maar aangezien het fictie is komt de bedenker ermee weg. Het enige wat je ons jonge literaire talent nog zou kunnen verwijten, is dat de vergelijking met Andromeda, die geofferd werd aan het zeemonster Ceto om later weer gered te worden door Perseus, er wat al te dik bovenop ligt. Toch zal iemand als A.F.Th. met de nodige afgunst kennis genomen hebben van deze vondst.
In de echte wereld hangt intussen een zwaard van Damokles boven de hoofden van burgemeester, korpschef en andere eindverantwoordelijken. De autoriteiten hebben immers gefaald, terwijl de relschoppers een vlekkeloos optreden ten beste gaven – hun leider mag dan ook blijven. Wat mij betreft hebben de autoriteiten inderdaad gefaald door al sinds jaar en dag te beweren dat het maar een paar relschoppers zijn die het voor de grote goedwillende massa verpesten. Als je je politie-inzet op die naïeve inschatting afstemt, kun je inderdaad wel eens in het nauw gedreven worden.
Gelukkig was er ook goed nieuws deze week: het tekort van Feyenoord bedroeg afgelopen seizoen een kleine 17 miljoen euro, en daarin zijn de kosten voor het gedrag van de supporters nog niet eens verwerkt, want die komen merkwaardig genoeg voor rekening van de belastingbetaler. Hier in Haarlem wordt onder de lokale bevolking gecollecteerd om het bestaan van de plaatselijke voetbalvereniging met een week te verlengen; in Rotterdam-Zuid staan ze veel dieper in het rood maar staat het voortbestaan kennelijk geen moment ter discussie.
Ik zou zeggen: opdoeken die handel en de wereld staat er weer een stuk florissanter bij.
@jan: de onwenselijkheid van het afwentelen van kosten geldt niet alleen het voortbestaan van een club. Ook -en misschien vooral- de externe effecten van voetbalwedstrijden zoals politieinzet en schade veroorzaakt door vandalisme dienen ten koste te komen van de vervuiler. Wat dat betreft geeft het tekort van F. nog een bijzonder geflatteerd beeld.
@Jan, ooit dacht ik dat ook, maar een bezoekje aan de tobbe deed wonderen.
@zero: 🙂
Als je gewoon alle mannen tussen hun 18e en 24e opsluit heb je ook een heel stuk minder criminaliteit.
@jan: voor deze ene club maak ik, enigszins bevooroordeeld, ik geef het toe, graag een uitzondering.
sorry, representatie moet representatief zijn.
Ik ben het met je eens dat het voortbestaan van een voetbalclub niet ten laste van belastingbetaler mag komen. Ik vind de gedachte dat de relschoppers in HvH representatief zouden zijn voor honderdduizenden voetballiehebbers verkeerd. Het handjevol mensen dat kinderen uit geloofsovertuiging niet laat inenten en zo de maatschappij op kosten jaagt is ook niet representatief voor gelovend Nederland. Het zijn de excessen die voor aandacht zorgen en de onwetenden die menen dat die excessen representatie zijn.