Anders dan bij de presidentsverkiezingen in de Verenigde Staten, die voor ons wellicht heel wat minder ingrijpende gevolgen heeft gehad, was er in aanloop naar de verkiezingen in Iran niet zoiets als www.stemwijzeriran.nl, met interessante stellingen als
- “Israel moet van de kaart geveegd worden” (eens of neutraal);
- “Vrouwen zijn minderwaardig” (eens of eens); of
- “Homoseksualiteit moet kunnen” (stenigen of van een flatgebouw gooien).
Wat weten we daarom van oppositiekandidaat Mir-Hoessein Mousavi, behalve bijvoorbeeld dat hij ook al een baard en iets met de kleur groen heeft? Vrij weinig. Wie enige moeite doet, maar waarom zou je, komt er hooguit achter dat Mousavi in 1981 door ayatollah Khomeini, u weet wel, die tolerante vriend van Salman Rushdie, benoemd werd tot premier van Iran, en die functie bekleedde tot 1989. Nou, dat waren nog eens vreedzame tijden! Afgezien van dat ene conflictje met buurland Irak kunnen we spreken van een vrijwel rimpelloze periode in de geschiedenis van Iran.
Ondanks dat we dus weinig van Mousavi weten, is hij in Nederland en de rest van de westerse wereld ongekend populair. Dat zal dan voornamelijk te maken hebben met zijn tegenstrever Mahmoud Ahmadinejad, die ruim drie jaar geleden overigens de twijfelachtige eer had dit weblog te openen.
Tsja, als je op een onbewoond eiland alleen boeken van Yvonne Kroonenberg en Arnon Grunberg aantreft, ga je in arren moede ook maar Grunberg lezen. Maar dat is nog geen reden om bij wijze van steunverklaring plotseling allerlei lelijke megakrullen in je haar te laten zetten – al was het maar omdat in dit uitermate onzorgvuldig gekozen voorbeeld Yvonne Kroonenberg zich al een vergelijkbaar en zo mogelijk nog afzichtelijker haardracht aangemeten heeft.
Toch is dat wat nu wereldwijd min of meer gebeurt op Twitter: duizenden twitterazzi, tweeps of met welke twenenkrommende twypering ik ze ook moet aanduiden mensen hebben hun persoonlijke afbeelding daar voorzien van een felgroen laagje, volgens de bijbehorende website om hun steun voor de Iraanse democratie (!) te tonen. Nog hilarischer is de oproep om je tijdzone aan te passen aan de lokale tijd in Teheran, ‘want de veiligheidsdiensten struinen het web af op zoek naar subversieve webloggers en twitteraars in die tijdzone.’ Daar ben je dan ook klaar mee: als je dat braaf doet in combinatie met zo’n groen plaatje staat er morgen zo’n motormuis van de Revolutionaire Garde op de stoep, terwijl de sluwe subversieveling in het Teheraanse uiteraard gewoon zelf zijn tijdinstelling heeft aangepast.
Nu moet ik er onmiddellijk bij zeggen dat ik ernstig bevooroordeeld ben omdat ik zowat liever op een onbewoond eiland beland met Mahmoud Ahmadinejad dan met Twitter, maar de solidariteitsmentaliteit vanuit de luie stoel die uit deze acties spreekt, is werkelijk stuitend te noemen. Achteroverleunend op een terrasje, nippend aan je roseetje of genietend van alle langsparaderende schaars geklede dames via je iPhone steun betuigen aan een man die van dergelijke westerse geneugten waarschijnlijk intens walgt: het moet niet gekker worden. Een groen laagje over je avatar, nee, daar zullen de autoriteiten van inbinden! Daar zullen de demonstranten, die jouw Nederlandstalige scheten natuurlijk massaal volgen vanaf de barricades, zich door gesterkt voelen!
‘Het is allicht beter dan helemaal niets doen’, hoor je de kuddedieren die denken dat ze een bijdrage leveren aan een betere wereld zichzelf dan vaak verdedigen. Ik betwijfel het ten zeerste.
Ik ben benieuwd of men straks ook bereid is een rood laagje toe te voegen indien uiteindelijk blijkt dat militair ingrijpen de enig overgebleven manier is om het Iraanse volk en de rest van de wereld te verlossen van een misdadig regime.
Ik ben het helemaal met je eens, Zero. Mousavi is net zo’n schurk als Ahmadinedjad. Alleen mogen de doekjes wat minder strak en de shirtjes wat strakker. Dat is een demonstratie wel waard natuurlijk. 🙂
Noord-Teheran is totaal niet te vergelijk met de rest van het land (en ik kan het weten, want ik heb er gewoond). De mensen zijn daar best wel modern. Maar dat is maar een heel klein gedeelte van het grote totaal. In alle andere plaatsen is men Ahmadinedjad-fan.
De uitslag van de verkiezing kon best wel eens kloppen.
De spijker op z’n kop!
De waarde van de toetsenbordsolidariteit is nooit beter geïllustreerd dan bij het plotseling overlijden van de drummer van de Zeeuwse popformatie BLØF. Binnen een dag plaatsten tienduizenden diep bedroefde fans condoleances op de site van de band. Geschrokken door zoveel aandacht huurde de band de Brabanthallen af voor een herdenkingsbijeenkomst met de fans. Uiteindelijk verschenen er 240 mensen..
@ Baarsje: my thoughts exactly.
The lesser of two evils is still the lesser one. En ik denk dat het belangrijkste op het moment is dat er in tijden niet zo’n massaal protest geweest is in Iran – met gevaar voor eigen leven de straat op, of het nu vóór Mousavi is of enkel tégen Ahmadinejad, is bewonderenswaardig. De wereldwijde steunbetuigingen zijn in de meeste gevallen goed bedoeld, en soms meer dan dat.
Mooi scherp en relativerend neergezet.
Wordt er trouwens nog wel eens over Birma of Zimbabwe getwitterd? Die mensen hebben toch ook recht op onze twittersupport?
Zero, over de nuance: dat weten ze inderdaad helemaal niet. Maar daar gaat het ook niet om, wat mij betreft. Het gaat om het steunen van een bevolking die door de machthebbers wordt onderdrukt en waarvan een klein deel nu de behoorlijk grote moed heeft om daartegen in opstand te komen.
Ben het trouwens erg eens met de Robert hierboven.
Erger is nog dat de Twitter fanboys ook dit weer aangrijpen om Twitter’s bestaansrecht te bevestigen [twee vliegtuigrampen waren nog niet voldoende, blijkbaar].
Mensen liggen op YouTube in beeld leeg te bloeden en de Twitteraars buitelen jubelend over elkaar heen om te roepen dat deze Iraanse “revolutie” mede mogelijk gemaakt wordt door hun webspeeltje.
Ik verlang soms zo hevig naar een volledig offline bestaan.
@Rose: in ieder geval niet omdat ik daardoor het scoreverloop ook maar enigszins denk te kunnen beïnvloeden – dan zou ik me nog wel gekker uitdossen.
Overigens, om toch wat nuance aan te brengen: hoe weten de westerse supporters van de Iraanse democratie eigenlijk zo zeker dat Mousavi de meeste stemmen heeft gekregen?
Ik vermoed dat jij ook nooit met een oranje t-shirt aan het Nederlands Elftal aan zit te moedigen 🙂
Eens met Baarsje.
Ik ben ook voor nuance, maar daarvoor is Twitter niet het medium.
Mensen zijn nu eenmaal kuddedieren maar veel ondervraagden tijdens een pro-demonstratie zullen desgewenst vertellen geen idee te hebben van enig politiek standpunt van Mousavi. Zo is dat nu eenmaal.
Zo zeg, zijn wij het even oneens! Wat voor schurk die Mousavi ook mag zijn en hoe gratuit ook de groene twitter-accounts, het is nog makkelijker om elke stap in de goede richting – en de steun daarvoor door mensen overal ter wereld – in een blogje af te kraken, alleen omdat Mousavi geen Mandela is.
Ik ben ervan overtuigd (omdat mensen in die situatie dat al tientallen jaren zeggen) dat de opstandelingen in Iran inderdaad heel veel hebben aan morele c.q. symbolische steun vanuit het buitenland. Dat de nuance in deze omstandigheden vrijwel altijd verdwijnt, doet daar niets aan af.
Goed dan. Je hebt het perfect omschreven. Gelukkig heb ik geen groen laagje. Al schaam ik me nu iets voor mn Twitter-account. Prima stukje, scherp en vermakelijk.
I won’t turn green (ik ben de Hulk niet)
Hulde!
VIC wel. Heeft de redifier al klaar staan…
:]
xV