Als schaker van een redelijk niveau, en nu druk ik me bijzonder eufemistisch uit, zo zal spoedig blijken, gebeurt het wel eens dat je tientallen minuten spendeert aan een variant waarvan bij thuiskomst blijkt dat hij allang een keer gespeeld is. De database met miljoenen partijen is wat dat betreft onverbiddelijk, al is lang niet altijd duidelijk of je nu trots moet zijn omdat je de juiste zetten hebt gevonden, of moet balen omdat je alles ook uit je hoofd had kunnen leren en zodoende bruikbare tijd had kunnen besparen.
Meestal overheerst het eerste gevoel, zeker wanneer de spelers die de zetten eerder uitvoerden van enige statuur zijn. Dat de partij die ik afgelopen week speelde tot ruim voorbij de helft al eens eerder gespeeld was door twee absolute supergrootmeesters, was echter tamelijk verrassend, aangezien in de analyse achteraf verschillende zetten van mijn tegenstander door clubgenoten al met hoongelach waren begroet. Dat is een soort hineininterpretieren dat populair is bij schakers maar weinig recht doet aan de ingewikkeldheid van het spel, zo bleek ook hier: mijn tegenstander en ik volgden tot in de diagramstelling een partij tussen de heren Shirov en Adams, die elkaar toen nota bene bestreden met het doel om wereldkampioen te worden.
Nu moet ik erbij zeggen dat die Shirov een lieveling van het publiek is, vooral bij de minder fijnbesnaarde types die het betere hak- en smijtwerk verkiezen boven langdurige positionele gevechten. De wildste capriolen passeren de revue in zijn boek Fire on Board, en het is vaak indrukwekkend om te zien wat die man achter het bord allemaal berekend heeft. Maar als je dan een keer in exact dezelfde situatie komt als de voormalige nummer 7 van de wereld, dan blijkt dat hij er eigenlijk geen pepernoot van begrijpt.
Ja, hij snapte dan nog net dat hij hier zijn toren op f1 moest offeren, waar een mindere god (Internationaal Meester Podzielny, de loser) veel te bangig zijn toren naar e1 speelde. Maar Shirov sloeg hier met zijn dame op d5, terwijl ik natuurlijk gezien had dat wit na 17.Dxd5 Lxf1 18.Kxf1 Tb8 geen goede voortzetting had. Zo speelde Adams het dus ook, en hij won vrij eenvoudig.
Het moment gaat vrijwel onbesproken voorbij in het summiere commentaar op deze site; met nauwelijks verholen lof voor Alexei de aanvalskunstenaar wordt het ‘a typically deep Shirov combination’ genoemd, bovendien ‘scarey’ (sic) voor zwart.
Ha! Laat me niet lachen! Geef mij een kwartiertje en ik sla vanzelfsprekend met de loper op d5. Had Shirov dan werkelijk niet gezien dat na 17.Lxd5 Lxf1 18.Kxf1 zowel Le5 als Pe5 als Pc5 grote bezwaren hebben? Ongetwijfeld kan zwart zich ergens redden, maar voor mijn tegenstander ging het snel mis na 18…Lxb2 19.Pxf7 Txf7 20.Lxf7+
en in plaats van 20…Kh8, wat waarschijnlijk remise maakt, maar misschien ook niet, speelde zwart hier 20…Kxf7, waarna hij na het gemene schaakje 21.Dd5+! snel verloor.
Hoe dan ook heb ik dus zowaar een belangwekkende verbetering op de immer uitdijende theorie van het edele schaakspel gevonden, een vondst die ik graag aan uw onwetendheid toevertrouw in de wetenschap dat zij – nu ik eindelijk iets gevonden heb weet ik van de weeromstuit niet of ik iets mannelijks of vrouwelijks in handen heb, maar omdat het goed voelt zal het wel vrouwelijk zijn – verder onopgemerkt zal blijven. Hoewel het toch ook wel jammer is dat de meesten van u niet kunnen meegenieten van wat nu dus zijn mijn zero minutes of fame.
Precies ivo… net als Warhammer, maar dan monochroom.
O, grote help. Wiskunde.
Schaken, dat is toch zoals dammen maar dan met poppetjes he?
Als ik nu meteen begin met studeren, zou ik dan nog kunnen meegenieten voor ik de pensioengerechtigde leeftijd heb bereikt?
Warm applaus voor zero, denk ik.
Als je het eenmaal gezien hebt snap je niet meer dat die andere grootmeesters het niet zagen. En heb je de variant ook een naam gegeven? Of werkt dat niet zo?
Hoewel ik nog vele maler slechter ben, geniet ik met je mee hoor. 🙂
En ik zal het niet in Fr#tz gooien, maar 20…Kh8 21.Tb1 Lf6 22.Ld5 ziet er toch best prettig uit voor wit.