Gedraai

Ik dacht altijd dat die Jonge Socialisten van die onverzoenlijke anarchistische types waren – blijken het gewoon spreekpoppen van Verdonk en Wilders te zijn! Een partij vol ‘draaiende, regenteske bestuurders’, zo typeerde de voorzitter van de JS de hedendaagse PvdA, waar de klok bovendien vijf voor twaalf aanwees.

Onder gedraai wordt ook wel verstaan het sluiten van compromissen teneinde regeringsdeelname mogelijk te maken; anders gezegd, om het pluche te kunnen bestijgen. Bijvoorbeeld: je geeft je steun voor een onderzoek naar Irak op, maar dwingt in ruil daarvoor af dat een andere partij je plan voor een generaal pardon voor 26.000 asielzoekers steunt. Alternatief: een fraai vormgegeven verkiezingsprogramma waarvan je zeker weet dat er de komende vier jaar niks mee gedaan wordt.

Zo bezien is draaien heel normaal, maar de werkelijkheid is weerbarstiger: gedraai, en daarmee ook gekonkel, is exclusief voorbehouden aan de Partij van de Arbeid. Sowieso is er één partij die nooit draait en gewoon van de onderhandelingstafel wegloopt als blijkt dat de komma in de tweede alinea van artikel 4.3.4 van het verkiezingsprogramma onacceptabel is voor de andere partijen – als de SP zich wat realistischer had opgesteld, was de PvdA na de laatste verkiezingen normaal gesproken geheel buiten beeld gebleven. En hoe het heet als het CDA plotseling instemt met een generaal pardon terwijl in het verkiezingsprogramma nog het tegendeel werd beweerd, is onbekend, maar het staat in geen geval bekend als ‘gedraai’ of ‘gekonkel’.

Echter, wanneer Klaas de Vries er via de Eerste Kamer, die hij destijds via de achterkamertjes betrad, in slaagt alsnog een onderzoek naar Irak af te dwingen en de PvdA dus weer van standpunt zou veranderen, dan is het oordeel onmiskenbaar: niks geen bevlogen politicus die zich inzet voor waarheidsvinding, maar gedraai. Regentesk gedraai zelfs, als het even kan.

Nu moet gezegd dat de kritiek van die JS-voorzitter wel enig hout sneed. Het is natuurlijk een behoorlijk ingedutte zooi, daar in Den Haag, en als het noodlot je dan een eindje op weg helpt maar je niet de tegenwoordigheid van geest hebt om een vernieuwend persoon als fractievoorzitter te kiezen, dan begint de cirkel vicieuze trekjes te vertonen.

Daarnaast kun je je afvragen of na het pak op de broek bij de laatste verkiezingen regeringsdeelname wel zo’n opportune keuze was. Of de PvdA niet gewoon had moeten zeggen: zoek het maar uit met die SP, die hebben uiteindelijk 16 zetels gewonnen, wij passen een keertje. Welnu, daar kun je bijzonder interessante inhoudelijke, jazelfs ideologische debatten over voeren.

Maar alsjeblieft. Niet. Die. Woorden. Het laatste waar de partij behoefte aan heeft is wel het binnenhalen van een met onderbuikjargon gevuld Paard van Troje. Als je het over jezelf al gaat hebben in termen als regentesk, gedraai, gekonkel en zelfplakkend pluche, dan is het einde zoek. Dat heeft niets te maken met benoemen (van problemen, wel te verstaan, niet van bestuurders) maar alles met wanhoop.

Bovendien: als het vijf voor twaalf is, is het voor een jonge socialist hoogste kindertjesbedtijd. Het is trouwens helemaal geen vijf voor twaalf, maar vijf voor half twaalf.

Nieuwe stukjes in je mailbox?

Meld je aan en ontvang een mailtje bij elk ei dat gelegd is.

Naam*

E-mailadres*