Trouwe lezers opgelet: vanaf zaterdag a.s. is het gemoed van schrijver dezes zo onbestendig als de weersomstandigheden in de afgelopen weken. Hoe minder berichten er vanaf dat moment verschijnen, des te slechter breng ik het ervan af in het schaaktoernooi waarin ik, nieuwboren H.’er, geacht word de plaatselijke eer te verdedigen. Hooguit lees ik gedurende die week een paar boeken uit; het schijnt immers ook nog vakantie te zijn.
Schaken is net als het door Fransen verziekte Frankrijk: het is een prachtig spel, het is alleen jammer dat er zo verdomd veel schakers zijn die het spelen. U begrijpt wat ik bedoel als u binnenwandelt bij een gemiddeld toernooi, in zo’n muf dorpshuis of in een sportzaal ontdaan van iedere suggestie van lichaamsbeweging, afgezien van de penetrante zweetgeur bij een groot deel der aanwezigen: vrijwel uitsluitend mannen, lelijke vieze mannen die ieder contact met de wereld om zich heen verloren lijken te hebben. Bij de jongeren veel brillen en puisten die urenlange studie achter de computer verraden, en bij de oudere garde veel baarden en linnen tasjes die duiden op een niet voltooide studie filosofie. Voor een cursus sociale vaardigheden kun je beter op zondag naar De Kuip.
Je moet dus wel heel veel vakantiedagen over hebben om daar een weekje vrij voor te nemen.
Nu valt dit toernooi mee, want het is op uitnodiging: twee groepen van tien, dus met de zweetoverlast zal het reuze meevallen. Maar de ellende is wel dat ik behoorlijk aan de studie moet om een rol als Kop van Jut af te wenden. Jong aanstormend talent ben ik allang niet meer, en op veel ervaring kan ik ook al niet bogen. Ik moet het dus hebben van het thuisvoordeel, met de steun van massa’s supporters. Dus kom maar op met de steunbetuigingen, hier of daar.
Houd er in ieder geval rekening mee dat geen nieuws volgende week slecht nieuws is.
Go zero, go! zal ik zaterdag door de zaal laten schallen.